Page 52 - AKP4

Ποια είναι, λοιπόν, τα λειόκαννα τυφέκια που στη χώρα μας ονομάστηκαν και ταυτί-στηκαν με τα «κυνηγετικά», τόσο από το νο-μοθέτη όσο και από τους αγοραστές και χρή-στες τους; Όπως ορίζει το άρθρο 1 παρ. β του νόμου 2168/93 (ΦΕΚ 147/Α/3–9–93) πε-ρί όπλων και εκρηκτικών: Κυνηγετικά όπλα είναι τα επωμιζόμενα μονόκαννα και δίκαν-να, επαναληπτικά και ημιαυτόματα όπλα, που έχουν το εσωτερικό της κάννης τους λείο και όχι ραβδωτό, μήκος κάννης τουλάχι-στον πενήντα εκατοστών του μέτρου και συ-νολικό μήκος τουλάχιστον ενός μέτρου, σταθερό, μη πτυσσόμενο κοντάκι, λειτουρ-γούν με δύναμη πού παράγεται από την καύση πυρίτιδας, προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για την άσκηση θήρας ή εξάσκηση στη σκοποβολή, φέρουν συνολικά μέχρι τρία φυσίγγια και δεν δύναται να δεχθούν περισ-σότερα από τρία φυσίγγια. Αυτά τα όπλα κα-τατάσσονται σε δύο κατηγορίες, τις Α' και Β'. Στην κατηγορία Α' υπάγονται όσα έχουν κάν-νη μήκους μέχρι 60 εκατοστών και στην κα-τηγορία Β' τα λοιπά κυνηγετικά όπλα, στα οποία περιλαμβάνονται και λειόκαννα μι-κρού διαμετρήματος, τύπου Flobert.

Όπως παρατηρείτε, πουθενά ο νόμος δεν χρησιμοποιεί την ελληνική πατροπαράδοτη ονομασία «καραμπίνα». Σε όλες τις γλώσσες από τις οποίες δανειστήκαμε αυτό το όνομα, carbine σημαίνει μία πιο κοντή έκδοση ενός τυφεκίου μάχης που για λόγους άνεσης και φορητότητας χρησιμοποιείται από ειδικότη-τες που ίσως χρειάζονται μία τέτοια κοντύτε-ρη έκδοση, π.χ., από αλεξιπτωτιστές ή από όσους δεν εμπλέκονται άμεσα στη μάχη με αυτά τα όπλα (οδηγούς οχημάτων και τεθω-ρακισμένων αρμάτων, υποστηρικτές πολυ-βολητών κ.λπ.). Δεν υπάρχει καταγεγραμμέ-νη κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που στην Ελλάδα το λειόκαννο ονομάστηκε κα-ραμπίνα ή κυνηγετικό. Κατά την άποψη του γράφοντος, η ονομασία προήλθε πιθανότα-τα από το αμερικανικό M1 30 Carbine (γνω-στότατο ως «καραμπινάκι») ή από το ιταλικό τυφέκιο Carcano M 1891 Cavalleria, γνωστό και ως αραβίδα. Και τα δύο όπλα ήρθαν στην Ελλάδα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κάποι-οι, για να τα κρατήσουν στην κατοχή τους, τα μετέτρεψαν σε λειόκαννα «κυνηγετικά», αλλοιώνοντας τις ραβδώσεις στις κάννες και αλλάζοντας το διαμέτρημα. Αυτό αποτελού-σε συνήθη πρακτική της εποχής ακόμη και για τον Γκρα, ώστε να μπορούν να βάλλουν φυσίγγια με σκάγια για κυνήγι.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η χρήση του λειόκαννου-κυνηγετικού εξαπλώθηκε τόσο, ώστε η εικόνα αυτού του όπλου να εί-ναι σήμερα από τις πλέον οικείες στη χώρα μας. Όλοι φέρνουμε στο μυαλό μας εικόνες του παππού ή του πατέρα να το βαστούν

γυρνώντας από κυνήγι ή να βρίσκεται κρε-μασμένο στον τοίχο του πατρικού σπιτιού, στο χωριό. Και σίγουρα, το μεγαλύτερο πο-σοστό των κατόχων αεροβόλων έκανε με κάποιο λειόκαννο την πρώτη γνωριμία του και τα πρώτα βήματά του στον κόσμο των πραγματικών όπλων.

Οι δύο κλασικοί τύποι επαναληπτικών λει-όκαννων τυφεκίων είναι:

• Το επαναληπτικό τυφέκιο με την κίνηση κλείστρου από τη σκανδαλοθήκη. Αυτό είναι το πασίγνωστο από τις ταινίες γουέ-στερν τουφέκι που χρησιμοποιούσαν οι «καουμπόηδες».

• Το θρυλικό επαναληπτικό λειόκαννο, το ευρύτερα γνωστό σε εμάς ως «χράπα-χρούπα» –ονομασία που του δόθηκε λόγω του θορύβου που παράγει η κίνηση όπλι-σης– που οι πρωταγωνιστές των ταινιών δεν νοείται να μη χρησιμοποιούν και, φυ-σικά, δεν παραλείπουν ποτέ να ξαναγεμί-σουν. Τόσο αυτοί όσο και οι αντίπαλοί τους το έχουν πάντα μαζί τους, ως το απόλυτο όπλο που θα τους «ξελασπώσει» απ’ οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση και θα καθηλώσει οποιονδήποτε εχθρό. Όπως λένε οι θιασώτες του, αυτός ο δεύ-τερος τύπος λειόκαννου όπλου δίνει στον κάτοχό του απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυ-ριαρχία στο χώρο και μπορεί να πρωταγωνι-στήσει σε όλα τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένα όπλο. Και δεν έχουν άδικο: Είναι από τις λίγες φορές που η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ από το μύθο!