Page 81 - AKP4

γειες και τις αντιδράσεις του, ώστε αυτές να είναι σύμφωνες με τις ισχύουσες διατάξεις περί νόμιμης άμυνας.

Όλα αυτά καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την αποτελεσματική αυτοάμυνα απέναντι σε αποφασισμένους κακοποιούς. Αλλά υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που μπορεί να λει-τουργήσει εις βάρος μας. Όταν εξασκούμα-στε στις τεχνικές αυτοάμυνας μέσα στον ασφαλή χώρο του γυμναστηρίου, είμαστε πάντοτε ψυχολογικά έτοιμοι για την επίθεση που πρόκειται να δεχθούμε, μάλιστα πολλές φορές γνωρίζουμε και την ακριβή φύση της. Έτσι, πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν σταδια-κά τη λεγόμενη «εσφαλμένη αίσθηση της ασφάλειας»: Συγχέουν την εξάσκηση στο γυ-μναστήριο με την πραγματική κατάσταση αυ-τοάμυνας, πιστεύοντας ότι αφού μπορούν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τον «αντίπαλο» με τον οποίο εξασκούνται, θα μπορούν με την ίδιο τρόπο και βαθμό ευκολίας να τα βγάλουν πέρα και σε μία πραγματική συ-μπλοκή στο δρόμο.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Στο γυμναστήριο ισχύει η αρχή «χρόνος δρά-σης = χρόνος αντίδρασης»: Ο αμυνόμενος εκτελεί με μεγάλη ταχύτητα την όποια τεχνι-κή, αντιδρώντας αστραπιαία στο χτύπημα, το πιάσιμο ή την απειλή του αντιπάλου, χωρίς να μεσολαβήσει χρόνος για τη λήψη κάποιας απόφασης. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, ισχύει το «χρόνος αντίδρασης = χρόνος από-φασης + χρόνος εκτέλεσης της τεχνικής». Αυτό αυξάνει σημαντικά το συνολικό χρόνο της σωστής αντίδρασης και καθιστά μη ρεα-λιστικά πολλά σενάρια εξάσκησης. Από το παραπάνω συμπεραίνουμε ότι ο χρόνος αντίδρασης μπορεί να μειωθεί με δύο τρόπους: με τη μείωση του χρόνου απόφα-σης –αυτό γίνεται ακολουθώντας την τακτική της αυτοάμυνας– και εφαρμόζοντας τις όποι-ες τεχνικές άμυνάς μας με τη μέγιστη δυνα-τή απλότητα, με βάση την αρχή K.I.S. (keep it simple). Ο χρόνος απόφασης είναι καθοριστι-κής σημασίας παράγοντας στις καταστάσεις ρεαλιστικής αυτοάμυνας και είναι ο χαμένος

κρίκος μεταξύ της εξάσκησης στο γυμναστή-ριο και της πρακτικής εφαρμογής της στο δρόμο.

Τέλος, σε μία πραγματική κατάσταση στο δρόμο, δεν κινδυνεύουμε μόνο από τους επιτιθέμενους αλλά και από το ισχυρό «εγώ» μας που δεν μπορούμε να θέσουμε υπό έλεγχο. Το να εμπλακούμε σε μία σύγκρου-ση την οποία μπορούμε να αποφύγουμε, δεν έχει απολύτως τίποτα το θετικό. Πολλές φο-ρές δεν κινδυνεύουμε τόσο από τον αντίπα-λο, αλλά από τον εγωισμό μας ο οποίος μας οδηγεί σε λάθος επιλογές.

νοι κυρίως στα αντανακλαστικά μας και στη στάση του σώματος:

• Αντανακλαστικά: Τα αντανακλαστικά είναι το Α και το Ω για την πρώτη επαφή. Δεν μπο-ρούμε να είμαστε πάντα έτοιμοι για μία επι-κείμενη επίθεση. Όταν δεν νιώθουμε απειλή, η άμυνά μας πέφτει. Δεν είμαστε σε εγρή-γορση. Εκείνη τη στιγμή ο μόνος μας σύμμα-χος είναι τα αντανακλαστικά μας. Όταν με την περιφερική όρασή μας αντιληφθούμε μία εχθρική κίνηση, δεν προλαβαίνουμε να λά-βουμε μία σωστή θέση άμυνας. Το μόνο που προλαβαίνουμε είναι να σηκώσουμε απότο-μα το χέρι για να διακόψουμε την επίθεση ή να το χρησιμοποιήσουμε σαν ασπίδα. Σε αντίθεση με μία πολεμική τέχνη ή μαχη-τικό άθλημα, στην αυτοάμυνα μαθαίνετε να μη δέχεστε χτυπήματα. Πρέπει να τα αποφύ-γετε, αντιδρώντας άμεσα. Αυτό βέβαια δεν ση-μαίνει ότι κάποιος που εξασκείται σε μία πολε-μική τέχνη ή ένα μαχητικό άθλημα δεν μπορεί

ύμφωνα με το άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα, δεν είναι άδικη η πράξη που τελεί κάποιος σε περίπτωση άμυνας, δηλαδή, «αναγκαίας προσβολής του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους».

Αν, λοιπόν, είμαστε παρόντες την ώρα που συμβαίνει η άδικη επίθεση, ο νόμος μάς δίνει το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας και να αποτρέψουμε την αξιόποινη πράξη.

Όπως, όμως, γράψαμε και στο τεύχος 1, όταν προσπαθούμε να αποκρούσουμε μία εις βάρος μας άδικη επίθεση με τεχνικές αυτοάμυνας, πρέπει να προσέξουμε να μην υπερ-βούμε το αναγκαίο μέτρο, δηλαδή, να μην προκαλέσουμε στον αντίπαλο που θέλουμε να εξουδετερώσουμε βλάβες μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσε να προκαλέσει σε εμάς η δική του επίθεση.

Επίσης, αν, γνωρίζοντας ότι οι ικανότητές μας είναι ανώτερες του αντιπάλου και υπερτε-ρούμε έναντι αυτού, προκαλέσουμε εμείς τη μάχη «σώμα με σώμα», ο νόμος είναι ξεκά-θαρος για το θέμα της υπαιτιότητας, σύμφωνα με το άρθρο 24: «Δεν απαλλάσσεται από την ποινή που ορίζει ο νόμος όποιος με πρόθεση προκάλεσε την επίθεση άλλου για να διαπράξει εναντίον του αξιόποινη πράξη με το πρόσχημα της άμυνας».

Τέλος, δεν πρέπει να συγχέουμε τη νόμιμη άμυνα με την περίπτωση της αυτοδικίας. Αυτο-δικία έχουμε όταν εμείς ξεκινήσουμε τη συμπλοκή εκ των υστέρων, ακόμη και αν έχουμε δίκιο (για παράδειγμα, κάποιος λήστεψε ή κακοποίησε ένα μέλος της οικογένειάς μας, τον βρίσκουμε ή τον καταδιώκουμε μετά την πράξη του και ασκούμε επάνω του βία).