Basic HTML Version
PC Master
16
A
ς το παραδεχθούμε ανοικτά:
ως φανατικοί gamers –ορισμέ-
νοι από εμάς έχοντας και κά-
ποια χρονάκια στην πλάτη
μας– έχουμε την τάση να γκρι-
νιάζουμε για τα σύγχρονα παι-
χνίδια. Όλο και κάτι μας χαλάει, όλο και κά-
τι μας ξινίζει. Μία αρκετά μεγάλη μερίδα
παικτών κάνει συχνά λόγο για την ύπαρξη ή
μη ρεαλισμού στα video games.
Αφορμή για το θέμα αυτού του μήνα
στάθηκε η πρόσφατη ενασχόλησή μου με
το Stroke of fate-Operation Valkyrie, που
μου γέννησε ορισμένες σκέψεις. Όπως
ανέφερα και στο ανάλογο review, η υπό-
θεσή του έχει να κάνει εξ ολοκλήρου με
το γερμανικό στράτευμα και εξελίσσεται
αποκλειστικά και μόνο επί βαυαρικού εδά-
φους. Ως εκ τούτου, δεν θα ήταν λογικό οι
διάφοροι χαρακτήρες που συναντάμε να
ομιλούν στη γερμανική γλώσσα, ούτως
ώστε να είναι απολύτως ρεαλιστική η πα-
ρακολούθηση των τεκταινομένων; Είναι
δυνατόν να μιλάνε μεταξύ τους στην αγ-
γλική διάλεκτο ο Gerhard Mayer με τον
Heimrich Himmler; Υπήρχε ποτέ περίπτωση
να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότη-
τα; Προφανέστατα όχι. Θα μου πείτε τώρα
«μα και σε όλες τις ανάλογες ταινίες, αυτή
η μικρή παρασπονδία συμβαίνει». Δεν θα
διαφωνήσω, έχετε όμως σκεφτεί πόσο συ-
χνά θα παραπονεθεί ο θεατής για την έλ-
λειψη ρεαλισμού σε κάτι που παρακολου-
θεί (ΟΚ, δεν μιλάμε για τις περιπέτειες του
James Bond) σε σχέση με τον gamer και
αυτό που διάλεξε να παίξει;
Ας δούμε μία άλλη περίπτωση, που έχει
να κάνει καθαρά με τα adventures. Αρεσκό-
μαστε στην ύπαρξη γρίφων με χρονικό πε-
ριθώριο; Η συντριπτική πλειοψηφία θεωρώ
ότι θα απαντήσει αρνητικά. Πόσο ρεαλιστι-
κό είναι όμως να έχεις εισέλθει σε ένα γρα-
φείο, προκειμένου να αποσπάσεις κάποιο
σημαντικό έγγραφο και να έχεις όση ώρα
θες –και σου χρειαστεί– στη διάθεσή σου
μέχρι να το πετύχεις; Πόσο λογικό είναι να
κρατάει κάποιος ένα πιστόλι στραμμένο πά-
νω σου, αποφασισμένος να σε σκοτώσει και
να σου δίνεται άπλετος χρόνος για να δια-
πιστώσεις πώς πρέπει να ενεργήσεις για να
το αποτρέψεις; Οπωσδήποτε την εμφάνισή
τους έχουν κάνει και τίτλοι που δεν ακο-
λούθησαν τέτοια οδό, αλλά μήπως επικρί-
θηκαν, λίγο ή πολύ, γι’ αυτόν ακριβώς το
λόγο; Αν ο καθένας μας βάλει τον εαυτό
του στη θέση ενός δημιουργού, πώς θα
ενεργούσε αλήθεια; Θα αποφάσιζε να βαδί-
σει στο μονοπάτι του εκσυγχρονισμού του
είδους, κοινώς στην εισαγωγή γρίφων με
δεδομένο χρονικό περιθώριο, ή θα ακολου-
θούσε την πεπατημένη, αφήνοντας κάτι τέ-
τοιο στην άκρη, ώστε να ικανοποιήσει τους
παραδοσιακούς υποστηρικτές και πελάτες
της συγκεκριμένης κατηγορίας; Κι αν το
σκεφτούμε και λίγο διαφορετικά, είναι
εντέλει απαραίτητο σε όλες τις gaming εκ-
φάνσεις να δίνει το «παρών» ο ρεαλισμός;
Παιχνίδι δεν σημαίνει και λίγο φυγή από
την πραγματικότητα, ταξίδι σε κάτι διαφο-
ρετικό; Δεν εννοώ μόνο το Book of Unwrit-
ten Tales και τα συναφή αυτού adventure
games, που εξελίσσονται σε έναν εντελώς
υποτιθέμενο κόσμο, παρουσία ξωτικών, νά-
νων κ.λπ. Ακόμη και ένα αστυνομικού πε-
ριεχομένου παιχνίδι περιπέτειας δεν δικαι-
ούται να «πάσχει» ελαφρώς στον εν λόγω
τομέα εσκεμμένα (π.χ. η κατάσταση περί
πιστολιού που ανέφερα παραπάνω); Πρέπει
οπωσδήποτε να μας κάνει να νιώσουμε ότι
πλησιάζει όσο το δυνατόν πιο κοντά σε
πραγματικά γεγονότα;
Η δική μου άποψη είναι ότι κάτι τέτοιο
δεν χρειάζεται απαραιτήτως. Ασφαλώς εί-
ναι αναγκαίο ορισμένες απεικονιζόμενες
καταστάσεις να διαθέτουν στοιχειώδη ρεα-
λισμό (θυμηθείτε τι έγραφα στο review του
Operation Valkyrie για το κάστρο του Χίτ-
λερ και την ελάχιστη παρουσία φρουράς,
που σαφώς «χτυπούσε» άσχημα). Ας μην
παρασυρόμαστε όμως και μπαίνουμε σε μία
συνεχή διαδικασία αναζήτησης στοιχείων
που να καταμαρτυρούν κάτι ανάλογο, διότι
πολύ φοβάμαι ότι κάπου εκεί αρχίζουμε να
χάνουμε την ίδια την ουσία του gaming…
Ο ΔΙΑΚΑΗΣ ΠΟΘΟΣ
ΤΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ
Tου Μάνου «manos426f» Καρκαλέμη
manos426f@hotmail.com
Πόσο ρεαλισμό επιζητούμε τελικά;