NIΨΟΝ
NIΨΟΝ
Του Χρήστου «Kuv» Κουβόπουλου
Facebook.com/chriskuv
A
φού ξεκαθαρίσω ότι αρχικά διάβασα το άρθρο επει-
δή ο τίτλος του με πήγε συνειρμικά σε ένα βαγόνι
με ζόμπι, πρέπει να ομολογήσω ότι μπήκα σε σκέ-
ψεις, καθώς άρχισα να σκέφτομαι το περιστατικό με τη «μα-
τιά του gamer» (ναι, το κάνω αυτό). Πόσες φορές έχετε
βοηθήσει έναν άγνωστο στο δρόμο, όταν παίζετε ένα RPG
ή ένα adventure; Άπειρες. Γιατί το έχετε κάνει; Περιμένετε,
φυσικά, το experience που θα σας δώσει η εκπλήρωση του
quest ή μια ανταμοιβή (όλως τυχαίως, ο άγνωστος έχει ένα
πανίσχυρο σπαθί από τον παππού του, που είναι άχρηστο
πια, και σας το χαρίζει).
Οι περισσότεροι δυστυχώς σήμερα έχουμε μάθει να ζη-
τούμε μία χειροπιαστή ανταμοιβή με την ολοκλήρωση ενός
quest, γι’ αυτό σπάνια θα βοηθήσουμε κάποιον αφιλοκερ-
δώς. Τι θα γινόταν όμως αν υπήρχε ένα… κρυφό reward
σύστημα όπου η ανταμοιβή δεν είναι υλική, αλλά πνευμα-
τική; Γιατί να παίζουμε όπως στο Witcher ή στο Gothic, που
είναι item-based, και να μην παίζουμε όπως στο Ultima,
όπου η ανταμοιβή είναι η πνευματική ανάπτυξη του χαρα-
κτήρα; Αν, για παράδειγμα, παίρναμε Compassion Points,
όπως ο Avatar στα Ultima για τις πράξεις του, δεν θα ήταν
διαφορετικά τα πράγματα; Αλήθεια, τι θα έκανε ο Avatar σε
αυτήν την κατάσταση στο βαγόνι; Δεν θα βοηθούσε την
άγνωστη γυναίκα, απλώς επειδή είναι το Σωστό; Και, χωρίς
πλάκα (τόση ώρα αναρωτιέμαι), πόσο experience θα έδινε
ένα βαγόνι γεμάτο ζόμπι;
Μήπως θα ήταν καλύτερα να μη σκεφτόμαστε τόσο την
υλική ανταμοιβή των πράξεών μας; Θα γίνει κάτι κακό αν
ανοίξετε μία πόρτα να περάσει ο άλλος, αν προσφερθείτε
να κουβαλήσετε την τσάντα κάποιου με κινητική δυσκολία,
αν δώσετε τη θέση σας σε έναν ηλικιωμένο (στην τελική,
πλησιάζει το level cap); Δεν θα σας δώσει gold coins ο NPC
ή ένα Plasma Cannon για ανταμοιβή (αν γίνει, κάτι πάει
ΠΟΛΥ στραβά, τρέξτε!), αλλά θα έχετε πάρει Avatar Points,
θα έχετε βελτιώσει έμμεσα τα stats του βασικού χαρακτήρα
σας, θα νιώσετε καλύτερα. Στην τελική, είμαστε όλοι σε ένα
co-op game: αν δεν συνεργαστείς, θα δυσκολευτείς να
προχωρήσεις. Έπεσε κάποιος δίπλα σας; Βοηθήστε τον να
σηκωθεί. Σκεφθείτε ότι είναι συμπαίκτης και χρειάζεται βοή-
θεια εκείνη τη στιγμή, ένα medkit, ένα buff, ένα heal…κάτι!
Εξάλλου, μία πράξη σας μπορεί να εμπνεύσει κάποιον άλ-
λον, να γίνει παράδειγμα, να εξαπλωθεί, να γίνει viral.
Πέρα από τις πράξεις, υπάρχουν και τα λόγια: δεν πετυ-
χαίνεις κάτι γκρινιάζοντας για τη συμπεριφορά των άλλων.
Βρίσκεσαι στον server που λέγεται Greece (ο οποίος, φυσι-
κά, είναι άγριος PvP server) και δεν εγκρίνεις τη συμπεριφο-
ρά των άλλων συμπαικτών. Για μένα, έχεις δύο επιλογές: ή
κάνεις το… transfer και πας σε άλλο server (χάνοντας έτσι
όμως προνόμια και contacts, αλλά και το δικαίωμα γνώμης
για το τι γίνεται πια στον παλιό server) ή προσπαθείς να αλ-
λάξεις αυτό που σε ενοχλεί. Το να βγαίνεις στο Public
Chat/Forum και να υποβιβάζεις τους συμπαίκτες σου με
υβριστικά και περιπαικτικά σχόλια, δεν είναι εποικοδομητικό.
Αντίστοιχα και στην αληθινή ζωή και σε δημόσιες συζητή-
σεις, δεν βοηθά το «θάψιμο» των συμπαικτών μας: αν θέ-
λουμε να αλλάξει κάτι, κάνουμε το πρώτο βήμα και περιμέ-
νουμε να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Δεν κερδίζεις κά-
τι αν αποπάρεις το συμπαίκτη επειδή πήρε μία λάθος από-
φαση (αγόρασε το Μαγικό Καπέλο του Μάγου, ενώ παίζει
χαρακτήρα πολεμιστή). Εξήγησέ του το όμορφα, να μάθει
και να πράξει σοφότερα την επόμενη φορά.
Ίσως νομίζετε πως χρειαζόμαστε να ακούμε τέτοιες ιστο-
ρίες ελπίδας που φωτίζουν μία ζοφερή πραγματικότητα,
αλλά η πραγματικότητα είναι ότι δεν αρκεί να αναπαράγου-
με ιστορίες τρίτων, αλλά χρειάζεται να δημιουργούμε τις
δικές μας, όπου εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές.
Ό,τι και αν κάνετε, μη γίνετε και εσείς ζόμπι, σαν αυτά στο
βαγόνι. Γιατί ξέρετε τι παθαίνουν τα ζόμπι στο τέλος…
PC
ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ
ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ
PC Master
24
Τι θα έκανε ο Avatar;
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που προσπαθούσε να είναι αισιόδοξο σε μία απαισιόδοξη
εποχή. Είχε ως τίτλο «Ένα βαγόνι με νεκρούς στην Αθήνα» ή κάτι τέτοιο και ήταν μία απλή
εξιστόρηση μίας καθημερινής ιστορίας από έναν απαυδισμένο συμπολίτη μας. Μία
γυναίκα ένιωσε ξαφνική αδιαθεσία στο μετρό και ζητούσε βοήθεια, αλλά κανένας από
τους επιβάτες δεν της έδινε σημασία – ήταν όλοι υπνωτισμένοι, χαμένοι μέσα στην
απάθειά τους και απλώς δεν ήθελαν να ασχοληθούν (εξ ου και η παρομοίωση «νεκροί στο
βαγόνι»). Αναρωτήθηκα: τι θα έκανε ένας gamer;
Τι θα έκανε ο
Avatar; Τι θα
κάνετε εσείς;
