(
DON’T FEAR) THE REAPER
To Doom άνοιξε τις πύλες. Η δεκαετία του ‘90 αποτέλεσε την
αναγέννηση, τη Χρυσή Περίοδο του game design. Στην ουσία τό-
τε εδραιώθηκαν πάμπολλα από τα genres που απολαμβάνουμε
σήμερα, εξελιγμένα στη νιοστή. Η LucasΑrts, μεσουρανούσα στο
χώρο, κυκλοφορεί το επικό, συγκλονιστικό road movie/biker
noir διαμάντι της, Full Throttle. Με πλήρες soundtrack από τους
Gone Jackals (παγκοσμίως άγνωστοι, ναι, αλλά με εξαιρετική
δουλειά στο συγκεκριμένο παιχνίδι) και αφήγηση-ερωτική επι-
στολή στο «Easy Rider», η ιστορία του μυθικού Ben Whatsisname
και των σκληροτράχηλων Polecats καταγράφεται ως η απόλυτη
rock στιγμή του gaming μέχρι τότε.
Παράλληλα, με το είδος των FMV adventures σε πλήρη άνθιση,
αρχίζει να κυκλοφορεί ευρέως ένα κινηματογραφικό τρέιλερ για
το επερχόμενο Ripper της Take-Two Interactive, μία cyberpunk
ανάγνωση της ιστορίας του Μακελάρη του Whitechapel, με ένα
πρώτης τάξεως χολιγουντιανό cast και τους συγκλονιστικούς
Blue Oyster Cult στο soundtrack. Θυμάμαι ότι είχα δει το βίντεο
στο CD με τα demos που έδινε τότε το «PC Master». Δεν είχα την
παραμικρή επαφή ούτε με τη μουσική ούτε με το παρανοϊκό με-
γαλείο του Christopher Walken. Ήμουν ένα μικρό, άχαρο γκικ, με
αξύριστο μουστακάκι-χνούδι και γυαλιά-τηλεσκόπια. Αν υπήρχε
ορισμός για το αντίθετο του cool, η φωτογραφία μου ήταν δικαιω-
ματικά κάτω από το σχετικό λήμμα στο λεξικό. Ήξερα επίσης ότι
τίποτε δεν μου είχε μιλήσει ποτέ όσο το riff που έπαιζε σε εκείνο
το demo, εκείνη η ακαταλαβίστικη, μαγεμένη, sci-fi ποίηση του
Buck Dharma στους στίχους. Εκείνη τη μέρα αποφάσισα δύο
πράγματα. Πρώτον, έσπασα τον κουμπαρά μου και πήρα το πρώτο
μου CD: ένα Best Of των Blue Oyster Cult, αγορασμένο με πενη-
ντάρικα και κατοστάρικα (έκανε 2.000 δρχ. τότε), το οποίο πραγ-
ματικά έλιωσα εκείνο το καλοκαίρι. Δεύτερον, θα έπαιρνα εκείνο
το φοβερό παιχνίδι και θα καταλάβαινα τι διάολο ακριβώς γινό-
ταν εκεί μέσα. Η παροιμιώδης δυσκολία του, φυσικά, με ανάγκα-
σε να παίξω με τη λύση ανά χείρας. Όταν, λίγο πριν από το φινά-
λε του παιχνιδιού καλείσαι να ξεκλειδώσεις το μυστικό κρησφύ-
γετο του Jack The Ripper στο cyberspace, συνδυάζοντας τους
στίχους των Blue Oyster Cult με μία τράπουλα ταρό, εκεί η εφηβι-
κή μου ψυχή έλιωσε. Δεν είχα βιώσει ποτέ τίποτε πιο επικό.
Ήμουν ακόμη παγιδευμένος στη μικρή μου επαρχία, με ένα PC
γεμάτο εικόνες και ένα κεφάλι γεμάτο όνειρα, αλλά ήξερα ότι θα
τα καταφέρω. Μία μέρα θα έφευγα από εκεί, θα ήξερα όλα τα
πώς και τα γιατί. Τέτοια καλλιτεχνική επιτυχία δεν είναι κάτι που
αγοράζεται. Το Ripper, άνισο και εκνευριστικό στο μεγαλύτερο
μέρος του, περιείχε μία από τις πλέον μεγαλειώδεις ενώσεις μου-
σικής και gameplay που έχουν δημιουργηθεί ποτέ.
Τα χρόνια περνούσαν και είχε έρθει η ώρα εκείνων των
games με τα ορκ και τους ανθρώπους για να λάμψουν. Η
Blizzard Entertainment κυκλοφορεί το Diablo και είναι κάτι πε-
PC Master
64
TRUE GUITAR HEROES
DON’T PLAY GUITAR HERO
Τάδε έφη ο συμπαθέστατος ψυχάκιας Billy Corgan,
έκπτωτος ήρωας των Smashing Pumpkins και νυν πε-
ριφερόμενη ημι-καταστροφή. Είχε μεγάλο δίκιο όμως.
Η σχετική οικογένεια παιχνιδιών απουσιάζει παντε-
λώς από το εν λόγω αφιέρωμα για έναν πολύ απλό λό-
γο. Προσφέρει ένα ψέμα. Σε αντίθεση με τα gaming
διαμάντια που έστω για μία στιγμή σε μεταμορφώ-
νουν σε κάποιον ολότελα διαφορετικό, το
Guitar Hero απλώς κλέβει τις πολύτιμες
ώρες που θα μπορούσες να παίζεις αλη-
θινή κιθάρα. Tαΐζει τον εγωισμό και όχι τη
μυστική καρδιά λιονταριού που κρύβει
μέσα του κάθε γκικ. Και αυτό είναι καθα-
ρά απαράδεκτο. Δείτε το σχετικό επεισό-
διο του «South Ρark» και συνετιστείτε!
To δημοφιλέστατο Left 4 Dead 2 δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το
rock ’n’ roll χορό.
Rockstar! της Wizard Games, 1989. Για να μη νομίζετε πως το Football
Manager είναι το άκρον άωτον της κοινωνικής καταστροφής.
Την πρώτη φορά που
άκουσα το «Don’t Fear The
Reaper», ήταν στο χιλιε-
τίες-μπροστά τρέιλερ του
εξαιρετικού Ripper. Δεν
κατάλαβα απολύτως τίπο-
τε, εκτός του ότι έπρεπε
να ζήσω στην μπερδεμένη
ψυχή αυτής της δυστο-
πίας, μέχρι κάθε μυστικό
της να γίνει δικό μου.
