PC Master
116
Π
άνε 17 περίπου χρόνια από
την κυκλοφορία του The
Last Express, αλλά το παι-
χνίδι τo συνοδεύει ένας μύ-
θος, ο οποίος αψηφά το
χρόνο. Από τις μεγαλύτερες
υπερπαραγωγές της εποχής του, με πολύ-
χρονο και δαπανηρό development, εντυ-
πωσιακά γραφικά, πρωτοποριακό gameplay
και το όνομα του Jordan Mechner (Prince
of Persia) φαρδύ πλατύ στο εξώφυλλο, το
παιχνίδι εισέπραξε ενθουσιώδεις κριτικές,
αλλά η παταγώδης εμπορική αποτυχία του
αποτελεί ακόμα και σήμερα αφορμή για
συζητήσεις.
Είναι 24 Ιουλίου του 1914, παραμονές
του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ολόκληρη
η Ευρώπη βρίσκεται σε αναβρασμό. Ο τυ-
χοδιώκτης γιατρός Robert Cath, καταζη-
τούμενος για μία περίεργη υπόθεση δολο-
φονίας από τις Βρετανικές Αρχές, ανεβαίνει
λαθραία στο Orient Express καθώς εκείνο
αναχωρεί από το σταθμό του Παρισιού,
έχοντας στην τσέπη ένα τηλεγράφημα-
πρόσκληση από τον παλιόφιλό του Tyler,
που η παρέα μαζί του σημαίνει πάντοτε
μπελάδες και απίθανες περιπέτειες. Για τον
Tyler αυτή έμελλε να είναι η τελευταία πε-
ριπέτεια, αφού τον βρίσκουμε νεκρό στην
καμπίνα του μέσα σε μία μικρή λίμνη αίμα-
τος. Ο Robert ξεφορτώνεται αμέσως το
πτώμα και οικειοποιείται την ταυτότητα
του φίλου του προκειμένου να ανακαλύψει
ποιος από τους συνταξιδιώτες του είναι ο
δολοφόνος αλλά και τι δουλειά είχε ο
Tyler στο τρένο. Θέλοντας και μη, θα βρε-
θούμε μπλεγμένοι σε μία πολιτική διαμάχη
πανευρωπαϊκών διαστάσεων, θα γίνουμε
μάρτυρες δραματικών γεγονότων και θα
μάθουμε για ανεκπλήρωτους έρωτες και
χαμένα artifacts με περίεργες ιδιότητες.
Όπως γίνεται συνήθως σ’ αυτές τις ιστο-
ρίες, οι περισσότεροι επιβάτες έχουν καλά
κρυμμένα μυστικά και τη δική τους ατζέ-
ντα, οπότε πρέπει να κινηθούμε επιδέξια
αν θέλουμε να ανακαλύψουμε τι συνέβη,
αλλά και να προλάβουμε τυχόν δυσάρε-
στες εξελίξεις. Το The Last Express περιέχει
γενναίες δόσεις ίντριγκας, ρομάντζου και
πολιτικοκοινωνικών ζυμώσεων, πασπαλι-
σμένες με δράση και σασπένς χολιγουντια-
νών προδιαγραφών. Δεν είναι τυχαίο ότι
πριν από μερικά χρόνια κυκλοφόρησαν φή-
μες για την κινηματογραφική μεταφορά
της ιστορίας, αν και εικάζω ότι, εφόσον αυ-
τό κάποτε τελεσφορήσει, το παραφυσικό-
αλληγορικό φινάλε θα υποστεί σημαντικές
μετατροπές.
Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι το The Last
Express ήταν μπροστά από την εποχή του
και βλέποντας το gameplay των πλέον επι-
τυχημένων σημερινών «Adventures» (όπως
π.χ. αυτών της Telltale) δεν μπορώ παρά να
συμφωνήσω. Το παιχνίδι στην ουσία δεν
περιέχει σχεδόν κανένα τυπικό inventory
puzzle ή κλασικούς γρίφους λογικής. Επι-
πλέον, υπάρχουν μερικές ιδιόμορφες μά-
χες που θα δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά
του παίκτη και ομοιάζουν αρκετά με τα
γνωστά Quick Time Events, με τη διαφορά
ότι η σωστή αντίδραση προκύπτει από την
παρατήρηση του αντιπάλου και δεν αναβο-
σβήνει στην οθόνη. Τέλος, μην περιμένετε
dialogue trees, οι συζητήσεις εξελίσσονται
αυτόματα με τη μορφή cutscenes. Η γοη-
τεία (ή καταδίκη) του Last Express είναι ότι
η πλοκή εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο,
κάτι που σημαίνει ότι οι χαρακτήρες δεν
κάθονται περιμένοντας τον Cath να τους
μιλήσει ή να θέσει σε κίνηση το σενάριο με
τις πράξεις του. Σχεδόν ανά πάσα στιγμή
συμβαίνουν πράγματα στο τρένο που ο
παίκτης θα ακούσει/δει μόνο αν είναι πα-
ρών την ώρα που διαδραματίζονται, καθώς
οι επιβάτες κινούνται εντελώς ανεξάρτητα
από εμάς και έχουν τη δική τους ρουτίνα
και τις δικές τους επιδιώξεις. Δουλειά μας
είναι να ακούμε, να παρατηρούμε και να
αντιλαμβανόμαστε όσο περισσότερα γίνε-
ται, ώστε σιγά σιγά να συμπληρώνουμε το
puzzle των γεγονότων αλλά και να μαζεύ-
ουμε πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν
να αποφασίσουμε την επόμενή μας κίνηση,
όπως το αν θα πρέπει να πάμε στο κονσέρ-
το όπου μας προσκάλεσαν ή όχι, ποιανού
το δωμάτιο να διαρρήξουμε για να βρούμε
το αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, πότε
είναι η καλύτερη στιγμή να τρυπώσουμε
στους χώρους όπου μας απαγορεύεται η
είσοδος κ.λπ. Κατά κανόνα αυτού του εί-
δους το «άγχος» μού φαίνεται ασύμβατο με
τη χαλαρή λογική των adventure games
THE LAST EXPRESS
–
GOLD EDITION
Το Firebird θα σφυρίξει τρεις φορές
Του Αντώνη «maladroid» Βαλασιάδη
Τελικά δεν είναι όλες οι Τατιάνες αντιπαθητικές…
Μεγάλη λέρα ο August, αλλά τα «πεσίματα» και οι τσιριμόνιες του είναι
σκέτη απόλαυση.
review
